Traagheid en contemplatie
Schönfeld Gallery presenteert een tentoonstelling van de Belgische kunstenaar Jesse Willems in het modernistische Huis Cabuy in Mechelen
In het uitzonderlijke kader van het Huis Cabuy in Mechelen — een modernistische villa ontworpen door architect Jos Chabot aan het kanaal — presenteert Schönfeld Gallery Albatros, een solotentoonstelling van de Antwerpse kunstenaar Jesse Willems (°1984).
Willems maakt werk dat zich beweegt tussen fotografie, collage en assemblage. Vaak vertrekt hij van kleine, alledaagse fragmenten — ogenschijnlijk banale details die we gemakkelijk over het hoofd zien. Door ze los te maken van hun oorspronkelijke context geeft hij ze een nieuwe betekenis en nodigt hij de toeschouwer uit tot traagheid en contemplatie.
Het Huis Cabuy is geklasseerd als beschermd monument en geldt als een belangrijk voorbeeld van het modernisme uit het interbellum in Mechelen. Chabot, bekend als een gematigd modernist, combineerde in dit ontwerp de strakke vormentaal van de Nieuwe Zakelijkheid met subtiele Art Deco-accenten. Het resultaat is een gebouw dat helder, ritmisch en speels is.
Huis Cabuy wordt vandaag niet meer bewoond, maar doet dienst als tentoonstellingsruimte voor kunst en design. Zo krijgt het gebouw een nieuwe culturele rol als ontmoetingsplaats waar erfgoed en hedendaagse creatie elkaar versterken.
“Deze villa, modernistisch, waar de zon doorluchtig zijn weg zoek via glas-in-lood, hoeken, muren en de trap met de gesculpteerde vogel, past uitstekend bij het werk van Jesse Willems. Huis en werk versterken elkaar omdat zijn fragmenten van de werkelijkheid, ooit vertrokken (en soms nog vertrekkend) van uitvergrote foto’s, baat hebben bij diezelfde zonneslagen. Wat het daglicht in het huis aan schaduwen schenkt, kan de basis zijn van nieuwe ideeën. Maar nu staan ze zij aan zij. De dialoog is vanzelfsprekend, maar het contrast met de albatros zelf is groot. Steeds verder weg vliegt die, recht door zee. ‘Ik cirkel veel meer rond’, zegt de kunstenaar. ‘Ik twijfel meer dan de vogel. Hij is vastberaden. Er is wel een grote liefde. Mijn opa was gids in Het Verdronken Land van Saeftinghe. Hij leerde me de vogels kennen.’
Wie leerde hem kijken? Het is een belangrijke vraag, want alles draait rond kijken. ‘De manier waarop ik kijk, is hoe ik iets met andere mensen kan delen’, zegt hij. Kijken is zijn connectie. Als kind al een buitenbeentje, liever zocht hij de rand op dan het middelpunt. Je zou kunnen schrijven: de schaduw van het sociale. Aan die buitenzijde is er ruimte voor kijken, voor beschouwing, voor associëren.” (Rik Van Puymbroek)
De tentoonstelling loopt van 7 tot 16 november 2025.
